Ghost hunting στο Σανατόριο της Πάρνηθας με τους A.P.I

Ημέρα Σάββατο 5 Μαΐου, ώρα σχεδόν 9 μμ, φτάνουμε μετά από διαδρομή λίγης ώρας με τον Μάκη αρχηγό της ομάδας Athens Paranormal Investigations, την Ρόδι και τον Λεωνίδα έξω από το Σανατόριο της Πάρνηθας, ένα μέρος το οποίο για τους μη γνώστες της ιστορίας του(όπως εγώ τουλάχιστον μέχρι να ολοκληρωθεί η έρευνα),θα έλεγε κανείς πως είναι ακόμα ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο.Το συγκεκριμένο κτίριο έχει το προνόμιο να βρίσκεται ψηλά στο βουνό και να περιστοιχίζεται από δένδρα και άγρια φύση...

Σανατόριο Πάρνηθας

Βγαίνοντας από το αυτοκίνητο,υπήρχε δυνατός αέρας, βροχή και κρύο... Μια παρέα παιδιών που έβγαινε από το κτίριο γελώντας, μας φώναξε πριν φύγει, ''Μην κάνετε τον κόπο να μπείτε δεν είδαμε τίποτα, δεν υπάρχει τίποτα εκεί''.... Αυτό από μόνο του σε έκανε να αναρωτηθείς τι πραγματικά περίμεναν να βρουν εκεί αλλά και τι περίμενα και εγώ.... Δεν ήξερα, δεν περίμενα τίποτα, απλά είχα την εντύπωση ότι θα κάναμε βολτα σε ένα άδειο ταλαιπωρημένο κτίριο στο οποίο,ανά διαστήματα,κάποιοι περίεργοι άνθρωποι θέλουν να ζήσουν μια μίνι περιπέτεια... Ωστόσο την σκέψη μου αυτήν την διέκοψε ο Μάκης και η Ρόδι όπου άρχισαν να μοιράζουν εξοπλισμό, έναν φακό σε πρώτη φάση και κάποιες φωτογραφικές μηχανές....

Ισόγειο Σανατορίου

Τρία μέτρα πιο πέρα, σκαλάκια διαλυμένα οδηγούσαν σε μια τρύπα, η είσοδος τα τελευταία χρόνια είχε χτιστεί και έπειτα πάλι γκρεμιστεί από επίδοξους ερευνητές.... Μπαίνοντας μέσα στο η κτίριο η φθορά ήταν εμφανείς παντού, άναψαμε τους φακούς και ο αρχηγός ξεκίνησε την ξενάγηση η αλλιώς το λεγόμενο walk through, ώστε να βεβαιωθεί ότι βρισκόμασταν μόνοι μας στο χώρο.... 

Ξεκινώντας από το ισόγειο,έπειτα στον πρώτο και μετά στον δεύτερο,αντικρίσαμε πολλά κομμάτια του τοίχου να έχουν υποχωρήσει και μερικές νυχτερίδες από το φως των φακών μας, που μόλις είχαν ξυπνήσει, να μας φέρνουν βόλτα.... Έλειπαν τα παράθυρα και οι πόρτες.Μόνο δωμάτια και ερημιά...

1ος Όροφος Σανατορίου

Η Ρόδι προχωρούσε μπροστά μας και γέλαγε, μιλούσε για ελάφια μα και για λύκους που ζούσαν έξω από το κτίριο, ωστόσο το δικό μου άγχος ήταν μάλλον περισσότερο για όσα υπήρχαν μέσα στο κτίριο,όπως τα τρωκτικά.... ''Ποια φαντάσματα κ οντότητες, αυτά είναι παραμύθια για μικρά παιδιά''έλεγα στον Λεωνίδα που χαμογελάγε σαν του συνέχισα ''ότι οι οντότητες δεν τρώνε ενώ οι αρουραίοι....''

Μετά από λίγο οδηγηθήκαμε στο λευκό δωμάτιο με την περίεργη γραφή στους τοίχους όπου φαινόταν καθαρότερο και πιο περιποιημένο από τα υπόλοιπα... 

Ολοκληρώνοντας την ξενάγηση κατεβήκαμε ξανά στο ισόγειο όπου εκεί συναντήσαμε μια νεοσύστατη ομάδα τρίων νεαρών όπου είχαν εισέλθει στο κτίριο όσο εμείς βρισκόμασταν στους επάνω ορόφους.Ο αρχηγός της ομάδας ο Μιχάλης έπειτα από τις απαραίτητες συστάσεις, μας ανέφερε ότι όσο βρισκόντουσαν στο υπόγειο για έρευνα,άκουσαν 4 βήματα σαν να περπατούσε κάποια γυναίκα με τακούνια,έπειτα έκλεισε η κάμερα που φέραν μαζί τους και όταν κατάφερε να την ανοίξει πάλι παρατήρησε ότι είχε 75% μπαταρία...Παρόμοια φαινόμενα με συσκευές που έκλειναν για αδιευκρίνιστους λόγους κατά την διάρκεια της έρευνας ωστόσο είχαμε πολλά...

 Λευκό δωμάτιο

Αν δεν έβλεπα την απορία στα μάτια του και την έκπληξη του για αυτό που είχε συμβεί,δύσκολα θα δεχόμουν τα λεγόμενα του,ωστόσο βάφτισα την εμπειρία μέσα μου ομαδική παράκρουση και συνέχισα την περιήγηση μου στο χώρο....

Από την σκέψη μου με έβγαλε πολύ γρήγορα η Ρόδι... ''Πάμε στον δεύτερο'' μου είπε καθώς με τράβαγε προς τις σκάλες... Μέσα σε λίγο χρόνο βρεθήκαμε στο τέλος του διαδρόμου,όπου ένα παράθυρο πίσω μας,άφηνε να μπει λίγο φως στον χώρο και η Ρόδι ξεκίνησε το evp ...Την άκουσα να ρωτά.''Είναι κάνεις εδώ;Υπάρχει κάτι ή κάποιος εδώ μαζί μας;''

Η διαδικασία συνεχίστηκε για δέκα λεπτά περίπου ενώ φυσικοί ήχοι ακούγονταν από τα δωμάτια τριγύρω...Λίγο ο αέρας, λίγο η βροχή, όλα φυσιολογικά,όλα αναμενόμενα εκτός από την ατμόσφαιρα που μέσα σε λίγο είχε βαρύνει και την επιβλητική αντρική φωνή που ξαφνικά άκουσα από τον διάδρομο μπροστά μου.... “Ρόδι!” φώναξα,” Το άκουσες αυτό κάποιος είναι εδώ στον διάδρομο!”

Η Ρόδι συνέχισε την δουλειά της λέγοντάς μου “ Ο Μάκης θα είναι”... Ωστόσο 20 λεπτά μετά δεν είχε εμφανιστεί κανένας...

Έπειτα μάθαμε ότι την ίδια στιγμή που άκουσα την φωνή,ο Μάκης με τους υπολοίπους,βρίσκονταν στο αυτοκίνητο,οπότε μάλλον ηταν αδύνατο να βρισκόταν και στον δεύτερο ταυτοχρόνως....

Με κάποια ερωτηματικά πλέον και λέγοντας ότι το μυαλό μου,μου έπαιζε παιχνίδια, μαζευτήκαμε και οι δύο ομάδες για μια τελευταία φορά στο υπόγειο.

Υπόγειο

Είχε πάει πλέον η ώρα κοντά στα μεσάνυχτα.Εφτά άτομα διασκορπίστηκαμε στον χώρο και στήσαμε τον εξοπλισμό, αυτή την φορά τοποθετήθηκε και ένα εκκρεμές, που ελεγχθεί ότι δεν ήταν τόσο ελαφρύ, ώστε αν τυχόν υπήρχαν ρεύματα αέρα να επηρεάσει το αποτελέσματα της έρευνας... Άλλη μια  session είχε ξεκινήσει... Η ώρα περνούσε χωρίς κάποιο αξιοσημείωτο γεγονός, μέχρι που ζητήθηκε στην οντότητα που βρισκόταν στον χώρο να τραβήξει ενέργεια από τον φακό που έβαλε ο Μάκης μπροστά στο εκκρεμές. Ο φακός αναβόσβησε και έπειτα από δευτερόλεπτα είδαμε μια περιστροφική κίνηση του κρυστάλλου που ακόμα και τους πιο δύσπιστους μας άφησε άναυδους.

Υπόγειο

Παράλληλα η κάμερα με της υπέρυθρες έκλεισε και δεν ξανά άνοιξε ποτέ. Οι φωτογραφίες που τραβήχτηκαν στον χώρο μετά από λίγο έδειξαν ένα κόκκινο νέφος αλλά και ενός τύπου χρυσό κεραυνό!Ήταν κάποια δυσλειτουργία της φωτογραφικής μηχανής ή μήπως κάτι που αιχμαλώτισε ο φακός? ποιος μπορεί να μιλήσει με βεβαιότητα?....

Μετά από όλο αυτό, είχε έρθει η ώρα για ολιγόλεπτη ανάπαυλα, ένα τσιγάρο,λίγη συζήτηση στο ισόγειο και η βραδιά ήταν έτοιμη να κλείσει.Μα η επιθυμία μου να βρεθώ στον δεύτερο όροφο και πάλι,βρήκε την Ρόδι και τον Λεωνίδα θετικούς, έτσι ο Μάκης και η ομάδα του Μιχάλη βρέθηκαν στον πρώτο και εμείς ξανά στο ίδιο σημείο όπου είχα ακούσει την αντρική φωνή νωρίτερα... Έβαλα τα ακουστικά από τον ενισχυτή ήχου στα αυτιά μου,ακούμπησα την πλάτη μου στον τοίχο και άφησα την Ρόδι για άλλη μια φορά να ξεκινήσει την evp session.Η διαδικασία γνωστή και η Ρόδι να μουρμουράει λέγοντας ξανά και ξανά “Έχω άσχημο προαίσθημα.”...

2ος Όροφος

Λεπτά αργότερα ακούω να παίζει ραδιόφωνο για 3-4 δευτερόλεπτα, ένα παραδοσιακό άκουσμα.Σοκάρομαι και ρωτάω αν το άκουσε κάποιος άλλος αυτό, ο Λεωνίδας αποκρίνεται πως έχει την αίσθηση ότι άκουσε και εκείνος το ίδιο.Με αυτή την αφορμή,ξεκινά μια συνομιλία αναμεταξύ μας  την οποία σταμάτησαν τα γέλια και οι φωνές δύο τριών κοριτσιών(οι φωνές ακούγονταν από τις σκάλες)Η Ρόδι έφτασε μέχρι της σκάλες ώστε να ζητήσει να κατέβουν πιο κάτω τα κορίτσια αλλά δεν βρήκε κανέναν εκεί...

Μετά από αυτό αποφασίσαμε να βρεθούμε στον πρώτο ώστε να ενημερώσουμε τον Μάκη για το γεγονός, η έκπληξη που μας περίμενε ήταν μάλλον από της μεγαλύτερες που έχω δεχτεί...

Στον χώρο του ισογείου αλλά και του πρώτου δεν υπήρξε καμία άλλη παρέα εκτός από της δικές μας, αν περνούσε κάποιος από τον πρώτο σίγουρα θα τον έβλεπαν ο Μάκης και οι άλλοι.... Με λίγα λόγια δεν βρισκόταν στο κτίριο εκείνη την ώρα κανένας άλλος εκτός από εμάς,αλλά ούτε και έξω κάποια άλλα παρκαρισμένα αυτοκίνητα εκτός από τα δικά μας....

Μετά από αυτό το περιστατικό νομίζω πως τα λεπτά που μεσολάβησαν μέχρι να βρεθούμε έξω από το Ξενία ήταν ελάχιστα....

Έχοντας μπει στο αυτοκίνητο και βλέποντάς μας να απομακρυνόμαστε από το κτίριο, νόμιζα ότι όλα όσα είχαν συμβεί εκείνη την νύχτα ήταν ένα ψέμα, ένα παιχνίδι του μυαλού, μια ψευδαίσθηση. Η αντρική φωνή, το άκουσμα του ραδιοφώνου με τα παραδοσιακά τραγούδια αλλά και οι γυναικείες φωνές στην σκάλα....ΈΝΑ ΨΈΜΑ... 

Από την άλλη όμως πως να αγνοήσεις τα ηχητικά ντοκουμέντα, τις φωτογραφίες και τους ανθρώπους που είχαν τις ίδιες εμπειρίες με τις δικές μου... Δεν μου άφηναν τα αποδεικτικά στοιχεία περιθώριο για κάτι τέτοιο...

Εκείνο το βράδυ του Σαββάτου μάλλον η αντίληψη μου για το παραφυσικό άλλαξε για πάντα....